Απο τον τρισυποσαστο Εαυτό που μου όρισε ο Freud ,

το Εγώ , 

το διαφορετικό από το Εκείνο ,

το καμία σχέση με το Υπερεγώ,

σταθηκε μπροστά στο ένα ,στα δυο ,στα τρία ...

ακινητα και σημαινόμενα σκαλιστά ερείπια ψυχής -

τα δίχως άλλη ζωή να ζήσουν . 
Και προτού ο Godard αρπάξει και αυτή τη σκηνή για κάποιο πλάνο 

σινεφιλικο ,

αναρωτηθηκε το Εγώ φευγαλέα 

"και αν όσοι διαμαρτύρονται στις ταινίες ,μήπως είναι αυτοί που ντρέπονται που δεν αντιδρούν στην πραγματική ζωή ;" 
Εφυγε πριν διαταράξει τη σιγή και αντιδράσει το πέτρινο στο φως . 

Χωρίς όνομα .

Ακουστικά . Ραδιόφωνο . Μουσική . Αναμονή .

Μπαλκόνι στη σκηνή .

Να σκοτώνω άστρα ,ώρα αργά ,

αργαμιση. 
Ωρα απείρου , χαραυγής ως το ξημέρωμα . 
Στον πρώτο καπνό που στρίβω ,κάτω πεμφτεί λίγο.

Ηλεκτρισμός . Το 'νιωσα. Ρομαντισμός 

Αλλαξα 

Τσιγάρα ,Marlboro .

Να μην καπνίζω και να κραύγαζω για πιο βαριά

και καρτερικά να περιμένει ο αναπτήρας μου να ακουμπήσω τη φωτιά του σαν την πιο γλυκεια και οικεία συνήθεια τώρα που έμαθα σε ένα καλλιτεχνικά στριμμένο γαρο.

Ντο σε φα τρεμοπαίζει το χέρι 

με το προσάναμμα της bic 

με σιγανή ωδή . 
Ποτίσου. Φωτιζου. Ιδού .

Η νέα Ιερουσαλήμ !

Τρια δευτερόλεπτα αιωνιότητας και εμφανίζεσαι εσυ . Κάθε φορά που πεθαίνω .
Δίχως ντροπή . 
Ομιχλη θαμπή .

Ορμητική .

Στο στήθος εισβολή . 

Είναι να κόψω το κάπνισμα τώρα που καπνίζω την αλήθεια σου ; 
Τωρα που σαν νανούρισμα παραλυεις το κορμι ; 
Καφτρα στο νυχτικό . 
Βροχη . Ψύχος . Ανατριχίλα . 
Ζοφερη . 
Για το περίβλημα δέρματος της ψυχής που δεν ασπάστηκες . Εκπνοή .

Εισπνοη . 

 

"Δι ευχών των Αγίων Ερωτών ημων "

Αγγίζω την Τέχνη σου 

και ο,τι άλλο 

αναμειγνυεται 

με αυτήν .

 

Αγγιζω σημαίνει δημιουργώ 

εινονα μεσ'την

Σιωπη .

Θροισμα 

Ηλεκτρισμός .

Επαφή.

 

Ξαφνικά έπιασε βροχή 

Καθε σταγόνα ακουμπούσε 

και ένα σι 

Συ 

Εσυ 

Ενος λεπτού σιγή .

 

Τοσο απλά εμελλε στους ανθρώπους 

να ψηλαφουν θεούς τη νύχτα .

(Θαρρείς πως αρπάζουν το πρέπει από το γιώτα και το γδέρνουν ίσα με το πι ) 

Πολυδούρη -Καρυωτάκης 

Το γράμμα που ποτέ δεν εσταλλει .

 

 

Μαρίκα,

 

ηλιε που σκορπάς στην πλάση φως . Είμαι άνθος που χωρίς την όψη σου μαραίνεται .

Ολο και πλησιάζει ο καιρός που θα ανήκω ολοκληρωτικά στη γη . Λίγο πριν πλακώσει βαρύ το πέπλο του σκότους ,έχω ακόμα λίγη δύναμη να σου το εξομολογηθώ . Να σου εξομολογηθώ ότι για μένα είσαι η πιο γλυκιά ανταμοιβή της ζωής . Ξεδιψουσα με το νερό σου και με θήλαζες με την αγάπη σου . Με αγάπη ,τετοια που εγγυώμαι εγώ ο ίδιος ότι θα μείνει στους αιώνες . Ρωτάς τι ήταν γενναίο ; Που σε απέρριψα ; Που σε έδιωξα ,φως μου ; Που τα φύλλα που έτρεφαν πι ηλιαχτίδες πέσαν σαν μια φθινοπωρινή μέρα . Χλωρά και ξερά ... δε θέλησαν να κοσμούν το λυγερόκορμο κλωνάρι μου . Κι όμως ! Προσπάθησα να φανώ γενναίος - επειδή αυτό λάτρεψα ,ζήλεψα και θαύμασα σε εσένα .

Ετσι ,δεν επέτρεψα να σε θολώσει ο έρωτας σου και να γίνεις θυσία για μένα . Θέλησα να αποτρέψω να χάσεις τον ευατο σου . Μόνο και μόνο για να μην σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρα σου . Μόνο και μόνο για να καταφέρεις αυτό που δε κατάφερε καμία και κανένας . 
Μαρικα μου ,δειλιασα. Παρ'ολα αυτά δειλιασα . 
Ανριστραφηκαν οι ρολόι και οι σκέψεις . Βλέποντας σε πλάι σε άλλον ,μετάνιωσα πικρα. Οι σκέψεις ξέφυγαν από το μυαλό μου και άρχισαν να τρυπάνε σαν διάβολοι την καρδια μου . 
Ξερεις τι μου έλεγαν ; Αν πάρω το κάτω μονοπάτι , θα αντικρίσω εσένα στο τέλος και θα γίνεις ολότελα δίκη μου . Θα ξεχάσω ο,τι με πλήγωσε . 
Δε ξέρω που με πάνε ... αν ο αναπόφευκτος χωρισμός μας ,σου εύχομαι να ζήσεις όπως δεν έζησε κανένας . 
Μονο εσυ έχεις γλυκιά μου ερωμένη της ζωής ,το προνόμιο ,τη δύναμη και το χάρισμα να δίνεις πνοή σρην προκατειλημμένη και νεκρή από ιδέες και χρώματα πραγματικότητα . 
Ζησε για μένα! Εγώ θα κοιμηθώ με τη μορφή σου και θα σε αγαπάω πάντα . Θα κοιμηθώ αιώνια δικός σου και με την ελπίδα μου , να ανταμωθούμε στους στίχους κάποιου ποιήματος μας ξανά ,ομότεχνη φίλη μου .

Καληνυχτα ! 
Υπογραφει ο Τάκης που σημάδεψε τη ζωή της Μαρίκας ...με το λογισμό που του είχε απομείνει . 

Φωτονεροπετρα.

Έρχομαι από τη γη της φωτονεροπετρας.

Απο νερό και από χώμα είναι οι λέξεις μου ,

ζυμωμενες κάτω απο μπόλικο ήλιο , 

φούσκωσαν μερικες ωρες στην αγάπη . 

Όλες μου οι δυσες με βρίσκουν να κοιτάζω τον ουρανό 

με λάσπες στα δάκτυλα.

Χτίζω την Πολιτεία  με το χαμόγελο .

 Χτίζω την Πολιτεία  με την καρδια . 
Χτιζω την Πολιτεία με τα παιδιά 

που θα είναι όλα , δικά σου .

Που όταν νυχτώνει 

μια τους πιάνεις τον σφυγμό και θα τα νοιάζεσαι .

Που στην αυγή , 

μια τους φοράς τα τριανταφυλλένια τους ...

Και βάζοντας τα σε σειρά 

κατω από τα χελιδόνια , 

μια τα πηγαίνεις στο ποτάμι 

και θα τα τρέχει ο ήλιος . 

Τελίτσες ...

Είπα πολλά και πρέπει να φύγω ...

Να σηκωθεί αεράκι ....

Γραψε λάθος ! 
Να σηκώσει βοριάδες και νοτιάδες ,καλύτερα . 
Απο τους τρελούς ανέμηδες να σηκωθεί το κύμα με περίσσεια χάρη να με πάρει .

Σε οποία φορτουνα μπορούσε να απλωθεί η ψυχή από την ντροπή και όπου μαζί της το κορμι ...

• Ανάσταση