Απο τον τρισυπόσασρο Εαυτό που μου όρισε ο Freud 

το Εγώ , 

το διαφορετικό από το Εκείνο ,

το καμία σχέση με το Εγώ , Υπερεγώ

στάθηκε μπροστά στο ένα ,στα δυο ,στα τρία ...

ακίνητα και σημαινόμενα σκαλιστά ερείπια ψυχής -

τα δίχως άλλη ζωή να ζήσουν . 
Και προτού ο Godard αρπάξει και αυτή τη σκηνή για κάποιο πλάνο 

σινεφιλικο ,

αναρωτηθηκε το Εγώ φευγαλέα 

"και αν όσοι διαμαρτύρονται στις ταινίες ,μήπως είναι αυτοί που ντρέπονται που δεν αντιδρούν στην πραγματική ζωή ;" 
Εφυγε πριν διαταράξει τη σιγή και αντιδράσει το πέτρινο στο φως . 

Χωρίς όνομα .

Ακουστικά . Ραδιόφωνο . Μουσική . Αναμονή .

Μπαλκόνι στη σκηνή .

Να σκοτώνω άστρα ,ώρα αργά ,

αργαμιση. 
Ωρα απείρου , χαραυγής ως το ξημέρωμα . 
Στον πρώτο καπνό που στρίβω ,κάτω πέφτει  λίγο.

Ηλεκτρισμός . Το 'νιωσα. Ρομαντισμός 

Αλλαξα 

Τσιγάρα ,Marlboro .

Να μην καπνίζω και να κραύγαζω για πιο βαριά

καρτερικά περιμένει ο αναπτήρας μου φωτιά να ανάψω 

Ντο σε φα τρεμοπαίζει το χέρι 

με το προσάναμμα της bic 

με σιγανή ωδή . 
Ποτίσου. Φωτιζου. Ιδού .

Η νέα Ιερουσαλήμ !

Τρια δευτερόλεπτα αιωνιότητας και εμφανίζεσαι εσυ . Κάθε φορά που πεθαίνω .
Δίχως ντροπή . 
Ομιχλη θαμπή .

Ορμητική .

Στο στήθος εισβολή . 

Είναι να κόψω το κάπνισμα τώρα που καπνίζω την αλήθεια σου ; 
Τωρα που σαν νανούρισμα παραλυεις το κορμι ; 
Καφτρα στο νυχτικό . 
Βροχη . Ψύχος . Ανατριχίλα . 
Ζοφερη . 
Για το περίβλημα δέρματος της ψυχής που δεν ασπάστηκες . 
Εισπνοη . Εκπνοή . 

 

 

"Δι ευχών των Αγίων Ερωτών ημων "

Αγγίζω την Τέχνη σου 

και ο,τι άλλο 

αναμειγνυεται 

με αυτήν .

 

Αγγιζω σημαίνει δημιουργώ 

εινονα μεσ'την

Σιωπη .

Θροισμα 

Ηλεκτρισμός .

Επαφή.

 

Ξαφνικά έπιασε βροχή 

Καθε σταγόνα ακουμπούσε 

και ένα σι 

Συ 

Εσυ 

Ενος λεπτού σιγή .

 

Τοσο απλά εμελλε στους ανθρώπους 

να ψηλαφουν θεούς τη νύχτα .

(Θαρρείς πως αρπάζουν το πρέπει από το γιώτα και το γδέρνουν ίσα με το πι ) 

Πολυδούρη -Καρυωτάκης 

Το γράμμα που ποτέ δεν εσταλλει .

 

 

Μαρίκα,

 

ηλιε που σκορπάς στην πλάση φως . Είμαι άνθος που χωρίς την όψη σου μαραίνεται .

Ολο και πλησιάζει ο καιρός που θα ανήκω ολοκληρωτικά στη γη . Λίγο πριν πλακώσει βαρύ το πέπλο του σκότους ,έχω ακόμα λίγη δύναμη να σου το εξομολογηθώ . Να σου εξομολογηθώ ότι για μένα είσαι η πιο γλυκιά ανταμοιβή της ζωής . Ξεδιψουσα με το νερό σου και με θήλαζες με την αγάπη σου . Με αγάπη ,τετοια που εγγυώμαι εγώ ο ίδιος ότι θα μείνει στους αιώνες . Ρωτάς τι ήταν γενναίο ; Που σε απέρριψα ; Που σε έδιωξα ,φως μου ; Που τα φύλλα που έτρεφαν οι ηλιαχτίδες πέσαν σαν μια φθινοπωρινή μέρα . Χλωρά και ξερά ... δε θέλησαν να κοσμούν το λυγερόκορμο κλωνάρι μου . Κι όμως ! Προσπάθησα να φανώ γενναίος - επειδή αυτό λάτρεψα ,ζήλεψα και θαύμασα σε εσένα .

Ετσι ,δεν επέτρεψα να σε θολώσει ο έρωτας σου και να γίνεις θυσία για μένα . Θέλησα να αποτρέψω να χάσεις τον ευατο σου . Μόνο και μόνο για να μην σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρα σου . Μόνο και μόνο για να καταφέρεις αυτό που δε κατάφερε καμία και κανένας . 
Μαρικα μου ,δειλιασα. Παρ'ολα αυτά δειλιασα . 
Αντισράφηκαν οι ρολόι και οι σκέψεις . Βλέποντας σε πλάι σε άλλον ,μετάνιωσα πικρα. Οι σκέψεις ξέφυγαν από το μυαλό μου και άρχισαν να τρυπάνε σαν διάβολοι την καρδια μου . 
Ξερεις τι μου έλεγαν ; Αν πάρω το κάτω μονοπάτι , θα αντικρίσω εσένα στο τέλος και θα γίνεις ολότελα δική μου . Θα ξεχάσω ο,τι με πλήγωσε . 
Δε ξέρω που με πάνε ... αν ο αναπόφευκτος χωρισμός μας ,σου εύχομαι να ζήσεις όπως δεν έζησε κανένας . 
Μονο εσυ έχεις γλυκιά μου ερωμένη της ζωής ,το προνόμιο ,τη δύναμη και το χάρισμα να δίνεις πνοή στην προκατειλημμένη και νεκρή από ιδέες και χρώματα πραγματικότητα . 
Ζησε για μένα! Εγώ θα κοιμηθώ με τη μορφή σου και θα σε αγαπάω πάντα . Θα κοιμηθώ αιώνια δικός σου και με την ελπίδα μου , να ανταμωθούμε στους στίχους κάποιου ποιήματος μας ξανά ,ομότεχνη φίλη μου .

Καληνύχτα ! 
Υπογραφει ο Τάκης που σημάδεψε τη ζωή της Μαρίκας ...με το λογισμό που του είχε απομείνει . 

Φωτονερόπετρα.

Έρχομαι από τη γη της φωτονεροπετρας.

Απο νερό και από χώμα είναι οι λέξεις μου ,

ζυμωμενες κάτω απο μπόλικο ήλιο , 

φούσκωσαν μερικες ωρες στην αγάπη . 

Όλες μου οι δυσες με βρίσκουν να κοιτάζω τον ουρανό 

με λάσπες στα δάκτυλα.

Χτίζω την Πολιτεία  με το χαμόγελο .

 Χτίζω την Πολιτεία  με την καρδια . 
Χτιζω την Πολιτεία με τα παιδιά 

που θα είναι όλα , δικά σου .

Που όταν νυχτώνει 

μια τους πιάνεις τον σφυγμό και θα τα νοιάζεσαι .

Που στην αυγή , 

μια τους φοράς τα τριανταφυλλένια τους ...

Και βάζοντας τα σε σειρά 

κατω από τα χελιδόνια , 

μια τα πηγαίνεις στο ποτάμι 

και θα τα τρέχει ο ήλιος . 

Αποσιωπητικά  ...

Είπα πολλά και πρέπει να φύγω ...

Να σηκωθεί αεράκι ....

Γραψε λάθος ! 
Να σηκώσει βοριάδες και νοτιάδες ,καλύτερα . 
Απο τους τρελούς ανέμηδες να σηκωθεί το κύμα με περίσσεια χάρη να με πάρει .

Σε οποία φορτουνα μπορούσε να απλωθεί η ψυχή από την ντροπή και όπου μαζί της το κορμι ...

• Ανάσταση